برهنه

زیر باران

می‌دوی     ناپیدا می‌شوی و پیدا

تا باز

بایستی     چرخ بزنی     بزنی زیر آواز

بالاخره

بر ماسه‌ها دراز می‌کشی     می‌کشی من را به آغوش

که یکباره

پرتاب می‌شوم     از رؤیا به همین گوشة گورم در این گورستان عمومی

«خیس شده‌ای

لباس‌هایت را عوض کن

شعلة شومینه را بیش‌تر     چای را گرم»

این‌ها را می‌گویی و گوشی را می‌گذاری

من اما

از جام جُنب نمی‌خورم

تا ادامه بدهم

باید بمیرم

با این همه درخت افسرده

باران پژمرده     آفتاب نیمه‌جان

تا مگر

خلاص شوم

از شر این فصل‌های جهنمی

که هی

باز تولید می‌شوند     می‌شوند به دلخواه هر که غیر

باید بمیرم

تا مگر

خلاص شوم

از این همه درِ بسته     کلیدِ در قفل شکسته

چشمِ کور

زبان لال     گوش کر

باید بمیرم

اگرچه

تو را نیز از دست می‌دهم

حرف‌ها و همدلی‌ها     همراهی‌ها و با تو بودن می‌خواهم‌ها

و آن جانم گفتن‌هات

وقتی

نباید

خیلی شبیه من باشد

که نیست     کسی که در کنارم است

اما او نیز

به شکل فنجان رغبتی دارد

به ریخت درخت     به قوارة باران     بالاخص در پائیز

و به نیامدن آن کس

که هرگز نبوده است     نیست     نخواهد بود

لاجوردی را می‌شناسد

آسمان و دریا     و زورقی را که تا آن طرف ابدیت فقط برای دو نفر جا دارد

در برابر این همه تباهی

وا نمی‌دهد     نمی‌دهد خودش را به دست باد

و با مردگانش در می‌افتد     که نیفتد

به اعماق این باتلاق     به ژرفای این منجلاب بی‌ته

چه خیال می‌کنی؟:

این‌ها

نه رنجنامه‌اند     نه گلایه‌های وقت و بی‌وقت

فقط

عاشقانه‌هایی ساده‌اند

که از درز میان کلمه‌ها و فاصلة میان سطرهاشان

عطر شبدر بیرون می‌زند     نَمِ شبنم     و صدای پای مردی

که مدام

به تو فکر می‌کند

به دوستت دارم‌هات     امروز و فرداکردن‌هات

تأویل متن با توست

دیدن باران     خیابان و درختان دوجانب آن

و شاعری را

که بی‌تو در کنار تو قدم می‌زند     با خودش حرف

البته اگر

در هرکجا که هستی

از طعم این چای لذت ببری

بارانی

آنچنانی نیامده

برفی     بورانی     و بهمن در ده قدمی اسفند از نفس افتاده

من

انتظار بهار را می‌کشم

دویدن خون را در رگ‌های درخت     دمیدن شکوفه بر شاخه

و فقدان این فاصله

که ترس از مردگان میان ما انداخته     و هی دیدار را به روزهای بعد

در این جای از جهان

هر که چون ما

بر لبة تیغ راه می‌رود     سایه به سایه مرگ

پس

نه کم است     نه بی‌مقدار

یک نفس

بیست سال فاصله را دویدن     به عاشق خود رسیدن

و با او

امید که نه     آرزو دارم

خیره

به همین درخت پیر     داربست پوشیده از شاخ و برگ مو

یله در کنار تو

از دست بروم     بروم تا آن طرف بود     تا تَه نبود

می‌ترسم

این روزها

همه رؤیا باشند     این شب‌ها همه خیال

و باد     یا فریاد

آن‌ها را متلاشی کند     و به هر سو پراکنده

هنوز

باور نکرده‌ام

که تنت را لمس کرده‌ام     روحت را نوازش

و فهم کلماتی را