مسعود احمدی
ضمیمة روزنامة اعتماد، شماره 1960، 4 خرداد 1388، صص 1 و 11درآمد
نخست باید رو در روی خصوصیتی مستبدانه که اعتراف به اشتباه را مذموم و دور از شأن و منزلت والای مستبد می داند قد علم کنم و بخشی نادرست از درکی که از مرگ مؤلف رولان بارت عالم و نظریه پرداز معاصر داشتم نقد و رد کنم.
سال ها پیش با وقوف به این که مخاطب فرهیخته و خلاق و آزاده که طبعاً فارغ از تعصبات ایدئولوژیک است مقهور و مرعوب قدرتی که در ذات دانایی و خلاقیت مؤلف است نمی شود، بر این باور بودم که مرگ مؤلف به حق تقابلی فلسفی ست با انسان خدایی و مرجعیت و شیخوخیتی که نویسنده را به مثابه دانای کل و قادری مطلق فراتر از مخاطب قرار می دهد و گفته بودم «در واقع مرگ مؤلف پیش زمینة فراهم آمدن فردیت خود مختاری ست که به قول آلن تورن گوهر جهان جدید است.»1